ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ. 24 ΩΡΕΣ ΤΟ 24ΩΡΟ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ LIVE - ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ -ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΙ Σ' ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.
To φυτίλι σου αναμένο σ’ένα κόσμο βαλτωμένο το τοπίο ήταν σύνηθες, το’κανες παραμυθένιο τα λαμπιόνια αναβόσβηναν και σειώτανε η γη καταπάνω μου ερχόσουν, δυναμίτη μου εσύ
Ήταν πρωί και έψαχνα καφέ να πάρω ήρθες και μου’πες να σου στρίψω ένα τσιγάρο στα δύο κόπηκα, έφυγε η μαγκιά μου σιγοψυθίρισα «Πω πω βρε Παναγιά μου»
Είπα για λίγο να σου πιάσω την κουβέντα μα σκέφτηκα ότι έχω και μια γυναίκα γιατί αν ενεδινες μικρέ μου δυναμίτη θα μ’έδειχνε πάλι η κυρά απο το σπίτι
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια (χ2)
To φυτίλι σου αναμένο σ’ένα κόσμο βαλτωμένο καθώς στρίβω το τσιγάρο νιώθω πως αργοπεθαίνω κοπανάει η καρδιά μου, μ’έπιασαν και αρρυθμίες σου το έδωσα μου γέλασες και με ταχυπαλμίες
Με φίλησες και χάθηκες μέσα στον κόσμο η πλάση μύρισε βασιλικό και δυόσμο οι κήποι φόρεσαν τα άνθη τα φυτά τους κι λίμνες στόλισαν μ’όλα τα νούφαρά τους
Είπα για λίγο να σου πιάσω την κουβέντα μα σκέφτηκα ότι έχω και μια γυναίκα γιατί αν ενεδινες μικρέ μου δυναμίτη θα μ’έδειχνε πάλι η κυρά απο το σπίτι
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια (χ2)
Να μ’έπαιρνες για λίγο εκεί που πας κι εσύ να έπινα ρετσίνα αντι καλό κρασί σ’ένα παγκάκι ίσως είσαι μια ακρογυαλιά ν’αράζαμε στην άμμο με τ’αστρα συντοφιά
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια (χ2)
Μου’ πε μάντισσα πως για να σε βρω Θα’πρεπε φτερά να έχω Και πως για να πιω απ’τα χείλη σου θάλασσες να ταξιδέψω.
Μου’πε η μάντισσα πως αν ήθελα Μια ζωή να σε αγγίζω Στην κακοκαιρία και στη μοναξιά αχ ποτέ να μη λυγίζω.
Θα πετώ, θα πετώ, θα πετώ για να σε βρω Θα πετώ, θα πετώ, θα πετώ μες στον καιρό Κόντρα σ’όλους τους ανέμους και στον άστατο ουρανό Θα πετώ, θα πετώ, θα πετώ μάτια μου για να σε δω.
Μου’ πε η μάντισσα αν θα ήθελα Μια ζωή να μου χαρίσω Πως θα έπρεπε την ψυχούλα σου χρώματα να τη στολίσω.
Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να `σαι στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...
Ότι έφτιαξε η ζωή κι ότι προσπαθεί Ότι έφτασε ως εδώ κι ότι γεννηθεί Ο λόγος που υπάρχω όλα είναι αγάπη Μέρες, μέρες κι άλλες μέρες κι από πάνω σκόνη Έτσι γράφει ο χρόνος στο λευκό το χιόνι Σε όλες τις στιγμές μας πρώτη η αγάπη Η αγάπη μόνο εκείνη του ανθρώπου η μνήμη...
Κι όταν πάω να ξεχάσω είσαι πάλι εκεί Κι όταν πάω να ξεπεράσω είσαι πάλι εκεί Κι ότι φτάσω κι ότι χάσω είσαι πάλι εκεί, η αγάπη...
Όλα περνούν όλα καινούργια θα‘ρθουν Όλα περνούν μόνο αυτή δεν περνά, η αγάπη Όλα περνούν οι νύχτες μέρες γεννούν Μα δεν περνά η μόνη αρρώστια γιατρειά, η αγάπη...
Κι όπως φεύγουν οι χειμώνες κι όπως προχωρά Ο κόσμος στους αιώνες να πού προσκυνά Στις πιο μεγάλες μάχες πρώτη η αγάπη Η αγάπη μόνο εκείνη του ανθρώπου η μνήμη
